Bergen liefde en tot straks

Ik zit bij een café heerlijk buiten in de zon en ik bel met een goede vriend die ik later ga bezoeken. Ik sluit af met de zin: ‘Ik heb zoveel zin om jullie straks te zien. Bergen liefde en tot straks.’

Ik zie daarna hoe bij de man die naast mij zit bij het café een traan over zijn wang loopt. ‘Dat hoor je niet zo vaak’, zegt hij geroerd. ‘Mensen spreken niet altijd hun liefde open uit.’

Hij vervolgt: ‘Dat heeft ook met mijn jeugd te maken. Ik heb wel liefde gehad, maar niet de liefde die je hoort te hebben. Ik vind het heel moeilijk om liefde te geven. Ik heb dat zelfs met mijn eigen kinderen ervaren.’

Ik ben geraakt door de man zijn delen. Voor mij voelt het vanzelfsprekend dat we zo met elkaar omgaan, dat we de liefde ook naar elkaar uitspreken. Dat is het niet altijd.

De man naast me maakt ons gesprek rond met de wijze woorden: ‘Als we morgen allemaal liefdevol naar elkaar zijn, dan hebben we een mooie wereld.’