Verdwijnen in onze kwasten

Soms voel ik me alleen in het reizen. In de manier waarop ik het reizen beleef. Ik ben niet een doorsnee toerist. Ik ben continu op reis. Zonder dat ik daarbij zelfs hoef te verplaatsen. Ik zou mijn hele reis op één plek kunnen blijven, dan vindt de reis al plaats. Binnen in mij en vanuit daar in alles wat ik buiten mij ontmoet.

Waar ik het meest van geniet is om ongewone plekken te bezoeken. Om mensen in totale echtheid en puurheid te ontmoeten op de plek waar ze vandaan komen.

Ik heb een dierbare vriend op het eiland ontmoet die mij hierin zonder woorden begrijpt. Die mij van plek naar plek brengt. Die ziet hoe ik écht de mensen en het land wil leren kennen. De kleine verhalen. Vanuit daar heeft hij mij meegenomen naar een ceremonie waarbij Balinese mensen worden gecremeerd en geëerd. Vanuit daar mag ik schilderen en tekenen samen met een groep Balinese kinderen. Vanuit daar ben ik nu mijn eigen ‘Vol vrouw’ verbeelding in hout aan het maken.

Tijdens het tekenen en schilderen met de kinderen ervaar ik een woordeloze verbinding. In onze concentratie. In het verdwijnen in de bewegingen van onze kwasten op papier. Ook leer ik Genis kennen. Zij vraagt of ze mij mag helpen. We verdwijnen samen in onze kwasten, in onze tekening. Dit is voor mij wat leven is, wat reizen is.