Die ene traan
‘Huilen kan ik niet. Al van jongs af heb ik geen tranen meer. Het is niet alleen iets van mij. Ook mijn moeder en mijn oma kunnen niet huilen.’
Ik ben op gesprek bij Daphne, 1 van de 8 vrouwen in mijn boek ‘Onverbloemd’. Zij deelt een verhaal dat symbool staat voor wat ik in mijn boek wil uitdragen. Het is een verhaal over een traan die zich niet laat sturen.
Daphne vertelt hoe ze naar het museum gaat. En hoe daar een dierbaar moment voor haar ontstaat.
‘Ik stond bij een kunstwerk. Het raakte mij zo diep. Ik werd echt één met het schilderij. En ineens biggelde daar… die ene traan… over mijn wang. Er was geen verleden. Er was geen toekomst. Alleen ik en mijn traan.’
Die ene traan die ineens verschijnt. Vanuit eenwording met het moment. Vanuit eenwording met het schilderij. Met de geur van de kleurrijke bloemen. Met het geluid van het water in een kabbelend beekje. Met de schittering van een waterdruppel op een bloemblad.
‘Ik ben later nog een keer teruggegaan. Naar het museum, naar hetzelfde schilderij. Toen wilde ik het oproepen. Alleen toen kwam het gevoel niet.’
Daphne laat met haar verhaal precies zien waar mijn boek over gaat. Het eerste moment dat zij naar het museum gaat, is zij totaal ontvankelijk voor het schilderij. Het raakt een snaar, buiten haar ‘alertheid’ om, van waaruit het leven vol door haar heen kan stromen. Zonder dat zij er iets in te sturen heeft, verschijnt die ene traan. Tegelijk is de traan niet te forceren. Als Daphne het moment later nog een keer op wil oproepen, is er niets.
Onze seksualiteit beleven zoals zij wezenlijk bedoeld is, gaat voor mij over totaal ontvankelijk mogen zijn voor wat het leven wil scheppen. Op het moment dat we uit de maakbaarheid stappen, dat we opzij stappen en het leven door ons heen laten stromen, dat we zakken in het natuurlijke proces dat het leven is, dan verschijnt de magie van seksualiteit als vanzelf.

Comments