Het naamloze meisje

Mijn opa heeft een familiestamboom gemaakt, tussen alle namen stuit ik op het naamloze meisje.

Ze is het 3e kind.

Mijn opa en zijn zus zijn er al.

Ze komt levenloos ter wereld.

‘Vroeger zijn vele doodgeboren kinderen naamloos begraven, dat was heel normaal in die tijd. Mijn moeder heeft nooit over het verlies gedeeld’, vertelt opa. ‘Het was simpelweg zoals het was.’

Ergens kan ik er niet bij hoe het verlies in de doofpot is gestopt.

Hoe het meisje nooit een naam heeft gekregen.

Hoe opa’s moeder nooit een woord over haar kon spreken.

Hoe het meisje als het ware stil is gezwegen.

Wat een contrast met de tijd waarin we nu leven.

Waarin er ruimte is om te spreken over verlies.

Waarin kinderen een naam krijgen.

Ook als ze dood ter wereld komen.

Het naamloze meisje.

Haar enige wens.

Is gezien te worden.

Voor haar zijn.