Het wonder der natuur

Als klein kind was ik al veelvuldig in gesprek met de natuur. Praten met de zee. Met de planten, dieren en duinen. Ik heb me er vaak alleen en onbegrepen in gevoeld. Dan wilde ik het uitleggen. Alleen is het buiten woorden. Hoe de natuur spreekt.

De nerven van een blad die in iedere splitsing een eigen verhaal vertellen. Die ene grasspriet tussen al die andere grassprieten die subtiel door de wind van links naar rechts wordt bewogen. De zee die je draagt in haar warme liefdevolle bedding en met iedere golf zachtjes haar wijsheden toefluistert.

Alles zo intens beleven. Vanuit een continue verwondering.

Ik heb als kind vaak een begrenzing gevoeld. Een intensiteit van beleven die er niet helemaal kon zijn .

Nu mag ik weer. Kind zijn. Alles zo intens beleven. Zonder schaamte. Zonder enige aarzeling. Een vastberadenheid. Dit is wie ik ben. Dit is hoe intens ik het wonder der natuur lief heb.

Mijn ware natuur. Is het luisteren naar de natuur. Het zijn van de natuur in iedere cel. Haar wijsheid leven in alles.